Nad rzeką Bobrzą, w miejscowości o tej samej nazwie, od szesnastego wieku pracowały kuźnice i wielki piec, w którym wyrabiano między innymi działa i kule artyleryjskie. Nowy zakład wielkopiecowy w Bobrzy zlokalizowany został w 1824 roku przez Druckiego-Lubeckiego. Projekt zakładał wybudowanie pięciu wielkich pieców usytuowanych wzdłuż skarpy wzgórza. Nad nimi, na wzniesieniu wzmocnionym murem oporowym, zakładano postawienie sześciu budynków zakładu. Nie zapomniano o przyszłych pracownikach, dla których miało stanąć małe osiedle złożone z kilkunastu domków.
Do 1830 roku wybudowano: staw wraz kanałami, mury oporowe, cztery węgielnie, trzy piece do prażenia rudy, dwa składy na rudę oraz dziesięć budynków osiedla mieszkaniowego. Całkowitej realizacji projektu wybudowania największego w ówczesnych czasach zakładu hutniczego przeszkodziła klęska powstania listopadowego. W wybudowanych już halach zlokalizowano więc na kilkadziesiąt lat gwoździarnię, a po II wojnie światowej mechaniczną tkalnię. Do dziś zachowało się wiele z tego niedokończonego zakładu wielkopiecowego.
Najbardziej imponująco prezentuje się mur oporowy o długości około pół kilometra i maksymalnej wysokości 15 metrów, który zabezpieczał wzniesienie przed osuwaniem się, a z korony którego miało się odbywać zasypywanie wsadu do wielkich pieców. Z budynków zakładu pozostały dawne hale, domy osiedla i mury węgielni. Jest też dobrze zachowany staw, w którym miała być gromadzona woda i kanały, którymi miała ona dochodzić do kół wodnych. Teren zakładu jest udostępniony do zwiedzania.